قصه از آن جایی شروع شد که دختری را با کوله پشتی از داخل کادر یک دوربین دیدیم.دختر کوچولوی سینمای ما روی پل عابر پیاده خودش را می­زد و می­گفت: من عروسکم را می­خواهم.

مردم وقتی او را روی پرده­ی سینما دیدند،لبخند زدند و فکر کردند او را دوست دارند. دختر بازی­های دیگرش را شروع کرد.از آشپزی برای ماهی­هایی که عاشق می­شوند تا بازی با عمو پرویزش.
دختر روی مین رفت و عموپرویز شروع به جمع کردن مین­ها کرد. پوستر صورتش روی دیوار اتاق طرفدارهایش چسبید و خیلی از دخترها سعی کردند مثل او باشند. آن زن جوان یک روز «مثل مادر» شد.یاد همه انداخت که مادر ایرانی کیست و چه می­کند و قابل مقایسه با مادرهای هیچ جای دنیا نیستند.
سرفیلم برداری «میم مثل مادر» برای نجات پسر، شیشه­ی اتاق را شکست و یک کتک حسابی از ملاقی­پور خورد.یک دنیا خاطره برای همه ساخت و یکدفعه رفت تا اینکه حالا می‌گوید می‌خواهد به ایران برگردد.
گلشیفته!کاری به برگشتن یا برنگشتن تو ندارم که حرف‌های زیادی این مدت درباره‌ات زده شده ولی کاش به احترام ملاقلی­پور، که به خاطرش گریه کردی، به احترام ایرانی که بیست و چندسال در خاکش نفس کشیده­ای، آن طور جلوی دوربین آمریکایی­ها لبخند نمی­زدی و با نمایشت به ایرانی و فرهنگش توهین نمی‌کردی.
جهان نیوز